Η Γενική συνέλευση του ΟΗΕ, στα πλαίσια της υλοποίησης των αποφάσεων της Διεθνούς Διάσκεψης του Γιοχάνεσμπουργκ(Δεκέμβριος 2002), υιοθετεί την πρόταση σχετικά με την Εκπαίδευση για την Αειφόρο Ανάπτυξη και κηρύσσει τη δεκαετία 2005-2014 " Δεκαετία της εκπαίδευσης για την αειφόρο ανάπτυξη".
Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες γίνεται λόγος για την «αειφορία» και την «αειφόρο ανάπτυξη». Η ανάγκη για την υιοθέτηση αυτών των νέων εννοιών προέκυψε από την ανάγκη των ανθρώπων για ανάπτυξη, ευημερία, βελτίωση των συνθηκών ζωής. Αυτή η οικονομική ανάπτυξη, η οποία επέδρασε θετικά σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο άγγιξε οικολογικά και κοινωνικά όρια με σοβαρές επιπτώσεις στη φύση και την κοινωνία. Με την αειφόρο (αεί +φέρω) ανάπτυξη γίνεται προσπάθεια να επιτευχθεί ισορροπία στα φυσικά συστήματα του πλανήτη, να καλύπτονται οι ανάγκες του παρόντος αλλά και των μελλοντικών γενεών, αλλά και να εξασφαλίζεται η οικολογική βιωσιμότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη(Φλογαΐτη, στο Εκπαίδευση για το περιβάλλον 2008).
Οι πυλώνες που στηρίζουν την αειφόρο ανάπτυξη σε διεθνές, περιφερειακό, εθνικό τοπικό και οικιακό επίπεδο είναι η οικονομία, η κοινωνία, και η φύση που είναι συστήματα αλληλεξαρτώμενα και αλληλεπικαλυπτώμενα, η καλή λειτουργία των οποίων αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την επίτευξη της αειφόρου ανάπτυξης.
Η διάσταση της κοινωνίας αφορά την κατανόηση των κοινωνικών θεσμών και του ρόλου τους στην αλλαγή και την ανάπτυξη, καθώς επίσης και των δημοκρατικών και συμμετοχικών συστημάτων που επιτρέπουν την επιλογή των κυβερνήσεων, την έκφραση γνώμης, τη διαμόρφωση συναινέσεων και την επίλυση των διαφορών. Η διάσταση του περιβάλλοντος αναφέρεται στην επίγνωση της περιορισμένης επάρκειας των πόρων, του εύθραυστου του φυσικού περιβάλλοντος και των επιπτώσεων που έχουν σε αυτό οι αποφάσεις και οι πράξεις των ανθρώπων, με τη δέσμευση να ενταχθούν οι περιβαλλοντικές συνιστώσες στις κοινωνικές και οικονομικές αναπτυξιακές αποφάσεις και πολιτικές. Η οικονομική διάσταση τέλος παραπέμπει στον προβληματισμό ως προς τα όρια της οικονομικής μεγέθυνσης και τις επιπτώσεις της στην κοινωνία και το περιβάλλον, με τη δέσμευση να επαναπροσδιοριστούν τα προσωπικά και κοινωνικά επίπεδα κατανάλωσης, σύμφωνα με τις αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος και της κοινωνικής δικαιοσύνης (UNESCO 2005).
Η οικολογική εκπαίδευση αμφισβητώντας και ανασυνθέτοντας τους κατακερματισμένους στόχους και τις μονοδιάστατες προσεγγίσεις των άλλων ξεχωριστών επιστημών, προβάλλει ένα νέο οργανωτικό και λειτουργικό πρότυπο απεικόνισης του κόσμου, ικανό να εμπνεύσει ακόμα και το σχεδιασμό της ανθρώπινης κοινωνίας(Κουσουρής- Αθανασάκης). Υπό αυτό το πρίσμα είναι απαραίτητη όχι μόνο η προστασία της φύσης, αλλά και η αλλαγή των οικονομικών προτεραιοτήτων, σχέσεων παραγωγής, καταναλωτικών συνηθειών, κοινωνικών αξιών και τρόπων ζωής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ειρήνη, η επικοινωνία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως και άλλες πανανθρώπινες αξίες έχουν την ίδια βαρύτητα με την προστασία της φύσης.
Για να διαμορφώσουμε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα αξιών και μια νέα κουλτούρα, είναι αναγκαίο να εξασφαλίσουμε ένα νέο μαθησιακό περιβάλλον, εντάσσοντας στην εκπαιδευτική πρακτική κατάλληλα διδακτικά εργαλεία. Μέσα από αυτά τα εργαλεία είναι ενδιαφέρον να έρθουν στην επιφάνεια οι αξίες, οι οποίες σχετίζονται και μάλιστα κυριαρχούν στην τρέχουσα εκπαιδευτική σκέψη.


Unesco, Decade of education for Sustainable Development 2005-2014, Ιnternational Implementation, Scheme, Draft, Unesco, 2005


Φλογαΐτη Ε., «Εκπαίδευση για το περιβάλλον- σύγχρονες προσεγγίσεις» στο Εκπαίδευση για το Περιβάλλον, Ε.Α.Π., Πάτρα, 2008